Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Η τριλογία του φασισμού, του Carlo Lucarelli




Συγγραφέας: Carlo Lucarelli
Εκδόσεις: Κέδρος
Σελίδες: 439


  Ένα από τα κορυφαία ιστορικά μυθιστορήματα που σε βάζουν στο κλίμα της μεταπολεμικής Ευρώπης και ιδιαίτερα της κατάστασης που επικρατούσε στην Ιταλία μετά την κατάρρευση της φασιστικής μάστιγας είναι Η τριλογία του φασισμού του Carlo Lucarelli, ενός συγγραφέα που γεννήθηκε το 1960 στην Πάρμα από πατέρα φυσικό. Τα ενδιαφέροντά του επικεντρώθηκαν στη λογοτεχνία και το θέατρο, σπουδάζοντας τελικά Λογοτεχνία και Ιστορία. Η τριλογία του θέτει στο επίκεντρο των αστυνομικών του υποθέσεων τον επιθεωρητή Ντε Λούκα. Η σχέση του Ντε Λούκα με το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι είναι καθαρά επαγγελματική κι όχι ιδεολογική, αλλά η πολιτική πόλωση που δημιουργείται μετά την πτώση του Ιταλού δικτάτορα φανερώνει τη ριζοσπαστικοποίηση των παρτιζάνων και την επιθυμία τους για μαζικές εκκαθαρίσεις πολιτικών και αξιωματούχων.

  Στο μέρος της τριλογίας που φέρει τον τίτλο Εν λευκώ, ο Ντε Λούκα επιδιώκει να εξιχνιάσει μια υπόθεση δολοφονίας του Βιτόριο Ρέιναρντ, μέλος του Φασιστικού Κόμματος, ενώ μετά την απελευθέρωση της Ιταλίας από τον συμμαχικό στρατό, ο ίδιος καταζητείται και γι΄αυτό τον βλέπουμε στο Ένα μουντό καλοκαίρι να καταφεύγει από τον βορρά προς τη Ρώμη, αλλά λίγο έξω από την Μπολόνια θα συνεργαστεί, δίχως τη θέλησή του, με ένα στέλεχος της αντιστασιακής  αστυνομίας σε μια υπόθεση δολοφονίας αγροτικής οικογένειας που είχε αναμειχθεί με το λαθρεμπόριο.  Η τύχη του χαμογελάει και τον βλέπουμε τρία χρόνια μετά στο βιβλίο Το μπουρδέλο της οδού Όκε να αναζητά με σθένος τον δολοφόνο ενός κομμουνιστή σε οίκο ανοχής της Μπολόνια.

  Ο συγγραφέας συνδέει τα τρία βιβλία χωρίς να αποσκοπεί σε κάποια τελική έκβαση των υποθέσεων ή της μοίρας του επικηρυγμένου επιθεωρητή, αλλά με τη χρήση ιστορικών επίμετρων επιδιώκει να προσφέρει στον αναγνώστη τη βία, τις δολοφονίες, τις πολιτικές ραδιουργίες και τον εμφυλιακού χαρακτήρα διχασμό του ιταλικού έθνους μετά το 1945 ανάμεσα στους Αριστερούς αντάρτες και τους Χριστιανοδημοκράτες που εξέφραζαν το δίπολο του αναγκαίου κακού «Καπιταλισμός ή Σοβιετική Ένωση». Χωρίς παροξυσμούς και δραματικές κορυφώσεις, το βιβλίο αυτό εισχωρεί με σατιρικό τρόπο στην Ιταλία της εποχής παρατηρώντας αδέκαστα  τη ματαίωση προσωπικών στόχων, την πολιτική διαφθορά και τον κατακερματισμό ενός ολόκληρου έθνους που προσπαθεί να αποτινάξει τη φασιστική ταυτότητα και να βρει το αληθινό του πρόσωπο ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο. 


του Θοδωρή Μπόνη

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Ο Πειρασμός της Νοσταλγίας, του Τίτου Πατρίκιου






   Συγγραφέας: Τίτος Πατρίκιος
   Εκδόσεις: Κίχλη
   Σελίδες: 220


   Αφού η ιστορία είναι πάντα παρελθόν, όποιος θέλει να μπει στους κόλπους της πρέπει να εγκαταλείπει το παρόν. Με το τελευταίο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο Ο Πειρασμός της Νοσταλγίας: Σημειώσεις Καθημερινότητας από τις εκδόσεις Κίχλη, ο Τίτος Πατρίκιος μας μεταφέρει σε διάφορες περιόδους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ή καλύτερα, οι ιστορικές μνήμες αποκτούν μπροστά μας παροντική υπόσταση.

   Το βιβλίο ενός εκ των κορυφαίων εν ζωή ποιητών της χώρας μας αποτελεί ένα μακροπερίοδο ημερολόγιο με αυτοαναφορικές σκέψεις, πολιτικές κριτικές και φιλοσοφικές ανησυχίες που μας παρουσιάζονται λιτά κι αντηχούν σε προσωπικές εμπειρίες, εσωτερικές ή εξωτερικές, του κάθε αναγνώστη. Οι σημειώσεις του ποιητή καταγράφονται από το 1980 μέχρι το 2014, προσφέροντάς μας μέσα σε 200 περίπου σελίδες ένα ιστορικό όχημα για να κινηθούμε αντιληπτικά γύρω από σύγχρονους, αλλά και διαχρονικούς προσωπικούς προβληματισμούς.

   Η ανάγκη για πλουραλισμό, η καταπιεστική φύση των ολοκληρωτικών καθεστώτων, η παρακμή του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, το άτομο, ο έρωτας, ο θάνατος, η φιλία, ο χρόνος, ο πολιτικός ρόλος της Ευρώπης, η οικονομική κρίση, η ποιητική δημιουργία και οι τέχνες είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που μας παρουσιάζονται με αποφθεγματικό τρόπο χωρίς ωστόσο να διεκδικούν τον θρόνο της υπερβατικής αλήθειας ούτε να υποβάλλονται σε κάποιο στενό φιλοσοφικό σύστημα.

   Κάποιες ενδιαφέρουσες σημειώσεις στις οποίες αξίζει να σταθούμε είναι οι παρακάτω:


   «Είναι πιο εύκολο να ενώσει κανείς τις δύο άκρες της γης παρά τις δύο άκρες της ζωής του.»

   «Για να κρατήσει μια πίστη χρειάζεται να απειλείται συνεχώς από απιστίες.»

   «Τα ευρωπαϊκά κράτη έπαψαν να πολεμούν μεταξύ τους και συμφιλιώθηκαν όταν πια η Ευρώπη έπαψε να είναι το κέντρο του κόσμου και έγινε επαρχία του.»

   «Οι καλοί ποιητές όλων των καλλιτεχνικών ρευμάτων έγιναν πραγματικά καλοί όταν μπόρεσαν να βγουν από το ρεύμα τους.»

  «Όπως οι μεγάλοι ποταμοί καταπίνουν τα μικρά ρυάκια, έτσι και ο αέναος κοσμικός χρόνος καταπίνει τον λιγοστό δικό μας.»

   «Τα κερδισμένα χρόνια αρχίζουν από τότε που συνειδητοποιούμε πως είχαμε χαμένα χρόνια.»

   «Αφού υπάρχουν τόσα δολοφονημένα παιδιά είναι φυσικό να υπάρχουν και παιδιά δολοφόνοι.»


   «Το να καταλαβαίνεις ότι οι άλλοι έχουν άδικο δεν σημαίνει, αναγκαστικά, ότι εσύ έχεις δίκιο.»


του Θοδωρή Μπόνη

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...